Είμαι απρόθυμη δρομέας. Δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, ψιλοσέρνομαι στους δρόμους της γειτονιάς μου, με κίνητρο μόνο τη συντροφιά της συντρέχτριάς μου και την προσμονή του φαγητού που θα απολαύσω όταν γυρίσω σπίτι. Η ιδέα του δρομικού «φτιαξίματος» (runner’s high) αιωρείται δελεαστικά στον ορίζοντα, σαν νευροχημικός αντικατοπτρισμός. Μια φορά σε ένα τρέξιμο το ένιωσα, ήταν σαν τα πόδια μου να είχαν βγάλει φτερά και ήθελα να συνεχίσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή