«Είσαι το ταίρι μου»

Πόσος καιρός πάει από τότε που σηκώθηκαν τα πανό: «Βιαστής είναι» και «Τα παιδιά των πλουσίων βιάζουν»; Πίσω απ’ αυτά τα ασύντακτα και ανιστόρητα σλόγκαν, κάτι σκοτεινό συντασσόταν και προσπαθούσε να αποκτήσει χαρακτηριστικά αφηγήματος. Μια αδιαφανής προσπάθεια να καταλυθεί η βασική αρχή του Γυναικείου κινήματος που λέει ότι η βία κατά των γυναικών είναι διαγενεακή και προπάντων διαταξική, τουτέστιν μπορεί να σού σκάσει από παντού: από την χαμοκέλα με τα ζέοντα πάθη, ως το μικροαστικό σαλονάκι με τις πομπές του καλοδιπλωμένες στη σερβάντα, στην επικράτεια του πλούτου όπου όλα μπορούν να συμβούν, και γιατί όχι, στο πουργκατόριο της (αριστερής) διανόησης. Δεν θέλω να θυμηθώ ότι (και) ο Αλτουσέρ έστειλε στον άλλο κόσμο τη γυναίκα του με τα ίδια του τα χέρια. Διότι όταν ο (άνδρας) άνθρωπος μεγαλώσει παραπάνω κι απ’ το μπόι του, όλα χαλαρώνουν και γίνονται ένας αχταρμάς, μυαλό-λογική-αυτοέλεγχος. Και ένα μόνον μένει ακλόνητο στη θέση του, ακόμα και σε περιπτώσεις βαριάς άνοιας: η αίσθηση και η συναίσθηση του φύλου. Μυστήριο; Οχι και τόσο…