Η ώρα των αλλαγών

Μια θητεία που ολοκληρώνεται με απουσία της υπεσχημένης «βαθιάς μεταρρυθμιστικής τομής» και με έντονη παρουσία «θεσμικών δυσλειτουργιών» (υποκλοπές, Τέμπη, καταδίκες πρώην υπουργών από ειδικό δικαστήριο, πιθανότητα συμμετοχής μελών ή συνεχιστών της Χρυσής Αυγής στην επόμενη Βουλή), είναι λογικό να συνοδεύεται από ένα γενικευμένο αίτημα βελτιωτικών αλλαγών. Αρκετά παράδοξο βρίσκω ότι το αίτημα δεν προέρχεται κατά πρώτο λόγο από την κοινωνία, αλλά, έστω οψίμως, από τα κόμματα, με πρώτο το κυβερνητικό, δηλαδή αυτό που δεν το προώθησε όσο βρισκόταν στην εξουσία. Ανεξαρτήτως του τι αποκαλύπτει αυτό το παράδοξο – την εστίαση της κοινωνίας στο ιδιωτικό/προσωπικό συμφέρον και όχι στο γενικό/δημόσιο ή την υποκρισία κομμάτων που θυμούνται τις «θεσμικές αλλαγές» μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους ή, όπως θεωρώ ότι συμβαίνει, και τα δυο συγχρόνως -, μια σειρά αλλαγών είναι και αναγκαίες και επείγουσες. Πέρα από τον συνταγματικό φετιχισμό της κυβέρνησης και τις γενικότητες περί «πιο δίκαιης κοινωνίας» της αντιπολίτευσης.