Ξεκινήσαμε. Μια μακρά περίοδο εκλογών που θα οδηγήσει στις κάλπες της 21ης Μαΐου και από εκεί κατά πάσα πιθανότητα σε δεύτερες κάλπες στις 2 Ιουλίου για να κάνουμε κυβέρνηση.

Από χρονική άποψη είναι περίπου το σενάριο του 2019.

Πολιτικά μοιάζει επίσης. Oπως και το 2019 έχουμε το ίδιο φαβορί και το ίδιο αουτσάιντερ.

Αλλά όποιος ξέρει λίγο από μπάλα θα σας πει ότι δεν υπάρχει νικητής άνευ αγώνος και οι αγώνες δεν κρίνονται στα προγνωστικά.

Το φαβορί έχει το πλεονέκτημα του εαυτού του. Προτείνει δηλαδή κάτι το οποίο σε όλες τις δημοσκοπήσεις φαίνεται να αποδέχεται ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού λαού.

Το ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ έχει το μειονέκτημα του δικού του εαυτού. Προτείνει δηλαδή κάτι το οποίο μια μεγάλη πλειοψηφία του λαού απορρίπτει.

Ενδεικτικά. Ο Μητσοτάκης προηγείται του Τσίπρα 17 μονάδες στην επιλογή πρωθυπουργού, 17 μονάδες για την οικονομία, 30 μονάδες στην εξωτερική πολιτική, 16 μονάδες για την ασφάλεια του πολίτη, 23 μονάδες για τον εκσυγχρονισμό του κράτους (Metron, 23/4).

Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τέτοιες διαφορές σε προεκλογική ευθεία.

Μπορούν να καλυφθούν τις κάποιες επόμενες εβδομάδες; Πάντως έως τώρα δεν έχουν καλυφθεί ούτε ελάχιστα.

Το φαβορί επιπροσθέτως προτείνει μια εύληπτη όσο και σαφή κυβερνητική λύση. Οποιος θέλει το ψηφίζει και το εκλέγει.

Το ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ διηγείται κάτι ακατάληπτα αγνώστου πατρός και παρέας. Οποιος θέλει το ψηφίζει αλλά δεν ξέρει τι εκλέγει.

Μόνο που δεν κάνουμε εκλογές επειδή είμαστε χομπίστες, ούτε για να μετρήσουμε πόσο παίρνει ο Βελόπουλος, ούτε επειδή βαριόμαστε τις Κυριακές.

Κάνουμε εκλογές για να αποκτήσουμε κυβέρνηση. Κι ως τώρα, η μόνη κυβέρνηση που φαίνεται στον ορίζοντα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ή έστω μια κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μπορεί να τον ψηφίζεις, μπορεί να μην τον ψηφίζεις, αλλά αυτός υπάρχει.

Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες καφενείου. Τόσο αστείες ή τόσο τρομαχτικές που κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης τις επικαλείται με τη μέγιστη ευκολία.

Διότι οι παλιοί θα μας έλεγαν ότι οι εκλογές δεν κρίνονται στις εκλογές. Κρίνονται πολύ νωρίτερα και κρίνονται από την προοπτική που θα έχεις διαμορφώσει προτού πας στους ψηφοφόρους.

Δυστυχώς η αντιπολίτευση δεν έχει έως τώρα οικοδομήσει κάτι, ούτε παρουσιάζει κάποια συγκεκριμένη επιλογή. Δεν ξέρει καν τι κυβέρνηση θα φτιάξει και με ποιους αν κερδίσει.

«Πάμε κι όπου βγει» που έλεγε κι ο σταθμάρχης.

Φυσικά μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω με την πολιτική αύρα του Μιθριδάτη και της Ραλλίας.

Πολλά μπορεί να συμβούν. Ασε που ούτε ο Αντώναρος έχει πει ακόμη τον τελευταίο του λόγο!