Το στοίχημα και η απειλή

Η επίκληση του «κινδύνου» ανάδειξης στην εξουσία ενός σχήματος «ηττημένων» θα μείνει ψηλά στην πρωθυπουργική ρητορική μέχρι τέλους. Πρωτοειπώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο με τον (σκληρό) χαρακτηρισμό «πολιτική τερατογένεση», διατυπώνεται ως «απειλή» στα αφτιά των ψηφοφόρων σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις, εντοπίζεται επιπλέον στην εξ αποστάσεως προεκλογική αντιπαράθεση κορυφής Μητσοτάκη – Τσίπρα. Οταν το Σαββατοκύριακο ο Πρωθυπουργός από την Κρήτη απασφάλιζε για όσα, κατά τον ίδιο, έχει στο μυαλό του ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κρύβει περί «συγκυβέρνησης ηττημένων», ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής μιλούσε για προοδευτική συνεργασία και, επιστρέφοντας τον όρο «τερατογένεση», έλεγε ότι το «τέρας το οποίο πρέπει να ηττηθεί» είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το εκλογικό σενάριο που θέλει να παρουσιάζει η ΝΔ ως υπαρκτό ενδεχόμενο, εκτός από θεωρητικό, είναι και απίθανο αν ληφθούν υπόψη οι μέχρι στιγμής αριθμοί και οι δημόσιες τοποθετήσεις – διαψεύσεις. Κοινώς, δεν δείχνει να στέκει αριθμητικά με βάση τις δημοσκοπήσεις που προσώρας προϋποθέτουν οπωσδήποτε τέσσερις στον συνδυασμό (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ), δεν στέκει άρα ούτε πολιτικά. Είναι όμως κάποιοι άλλοι… αριθμοί που οδηγούν την κυβέρνηση να το κρατά καλού κακού στο προσκήνιο. Για την ακρίβεια, να το εντάσσει στη ρητορική της περί αυτοδυναμίας, όπως είναι ο διακηρυγμένος στόχος της ΝΔ για το περιβάλλον της ενισχυμένης αναλογικής. Πρώτον, στις κυλιόμενες μετρήσεις που παίρνουν στο Μαξίμου ο κόσμος που δηλώνει προτίμηση για αυτοδύναμη κυβέρνηση υπερέχει – έστω οριακά – έναντι εκείνων που τάσσονται υπέρ των συνεργασιών. Δεύτερον, οι δημοσκοπήσεις μέχρι στιγμής δεν δείχνουν πιθανότητα δραματικής ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών, συνεπώς στη ΝΔ θεωρούν πως το αφήγημά τους φαντάζει στους πολίτες ως «το μόνο» ρεαλιστικό. Τρίτον, οι συσπειρώσεις για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν περιθώρια βελτίωσης, δεν έχουν πιάσει ταβάνι.