Το Προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει πολλές φορές τον δημόσιο διάλογο την τελευταία οκταετία. Αλλοτε έχει αναλυθεί φορτισμένα – όπως το μακρινό 2015 – κι άλλοτε έχει χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για προεκλογική πολιτική αντιπαράθεση – όπως πρόσφατα, όταν κυβερνών κόμμα και αξιωματική αντιπολίτευση διαφώνησαν για την ανάγκη επέκτασης του φράχτη στον Εβρο. Παρ’ όλ’ αυτά, τα πρόσωπα των πολιτικών που μιλούν για τις μεταναστευτικές ροές δεν είναι τα μοναδικά του πρόσωπα.

Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, κάτοικοι των ακριτικών περιοχών της χώρας, υποδέχονται με διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς όσους προσπαθούν να περάσουν τα σύνορά της αναζητώντας μια καλύτερη, ευρωπαϊκή, τύχη.  Οι τρεις γιαγιάδες της Λέσβου ή ο παπα-Στρατής έγιναν γνωστοί σε όλους χάρη στην καλοσύνη με την οποία αντιμετώπισαν εκείνους που έφταναν στις ακτές του νησιού τους. Το ίδιο κι η «γιαγιά της Ειδομένης» ή ο ψαράς Θάνος Μαρμαρινός.

Οι ιστορίες τους, τις οποίες θυμίζουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα του Μεταναστευτικού. Παρά τα εύκολα συνθήματα που χρησιμοποιούν η μία κι η άλλη πλευρά για να στηρίξουν την πολιτική την οποία εισηγούνται, το πρόβλημα πρέπει να λυθεί σε πολλά επίπεδα. Η διαχείρισή του δεν είναι μόνο θέμα συνοριοφυλάκων ή υπαλλήλων ενός υπουργείου. Αφορά και την καθημερινότητα των ελλήνων πολιτών που ζουν κοντά στα σύνορα, χερσαία ή θαλάσσια. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στην ανθρωπιά και την ασφάλεια.