Είστε εκτός σύνδεσης

Ο φετινός χειμώνας ήταν καλότροπος και συνεργάσιμος. Σεβάστηκε την κατάστασή μας, σχεδόν ακύρωσε την ενεργειακή κρίση που υποτίθεται ότι θα μας ξεπούντιαζε και θα μας έστελνε γονυπετείς στην ανάγκη του Πούτιν. Κουτσά στραβά, την βγάλαμε καθαρή μέχρι που μας παρέλαβε η πιο στρίντζω Ανοιξη που έχω να θυμάμαι. Στα μικρά καφέ άνοιξαν πάλι οι υπαίθριες φουφούδες για να μην ξανασκορπίσει η φυλή με τα λάπτοπ που βρίσκει εκεί καταφύγιο. Δεν έχω αποκωδικοποιήσει ακόμα τα χαρακτηριστικά της, παρακολουθώ ωστόσο με ενδιαφέρον τα μοτίβα της έτσι όπως εξελίσσονται. Μία ή το πολύ δυο μοναξιές γύρω από το ίδιο τραπεζάκι, αλλά σε διαφορετικό ψηφιακό σεπαρέ ο καθένας τους. Το τείχος των υπολογιστών φεγγίζοντας μεταφέρει την τρουα καρ εικόνα, αλλά το ακουστικό σκουλαρίκι με αποκλείει από τον αγνώστων γεωγραφικών συντεταγμένων συνομιλητή τους.  Αντιθέτως ακούω πεντακάθαρα τον με σάρκα και οστά παριστάμενο να περφορμάρει έξω φωνή, στα αγγλικά συνήθως. Δεν είναι τα αγγλικά, είναι η περφόρμανς που μου τραβάει το ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς να το πω αλλά θα το προσπαθήσω. Αυτή η προφορική επικοινωνία δεν μοιάζει καθόλου με την προφορικότητα που ήξερα. Είναι, ας πούμε, πιο μακροπερίοδη και αυστηρά δομημένη, με έντονα χαρακτηριστικά αμερικάνικου talk show (γέλια). Θα τολμούσα να πω ότι η συνομιλία, όσο πεζό ή πρακτικό κι αν είναι το θέμα της, παίζεται με όρους γοητείας. Φταίει η γλώσσα ή μήπως φταίει το μέσον που είναι πιο απαιτητικό από το τηλέφωνο; Δεν ξέρω. Τώρα τα μαθαίνω κι εγώ.