Διαχρονική καχεξία

Δεν ισχυρίζεται κανείς πως θα είχαμε πολιτικό πολιτισμό αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέτρεπε τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα, ή αν ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε στους δικούς του ψηφοφόρους να ψηφίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν και θα ήταν μια κίνηση που σωστά οργανωμένη – όσο κι αν μοιάζει ως το άκρον άωτον του παραλογισμού – ενδέχεται να απέφερε πολύ ουσιαστικά για την κοινωνία αποτελέσματα, δεν φαίνεται να διαγράφεται ούτε καν ως υποψία. Ομως πολιτικός πολιτισμός ή μάλλον σκέτος πολιτισμός – που είναι και το ουσιαστικότερο – θα υπήρχε αν τα δύο κόμματα συναινούσαν, παραδέχονταν ή είχαν το σθένος να εκφράζονται με εκτίμηση για περιστατικά, όπως αντικειμενικά πιστώνονται ευεργετικά είτε στο ένα είτε στο άλλο κόμμα. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση αξίζει να θυμηθούμε τον αλησμόνητο καθηγητή της Φιλοσοφίας και ακαδημαϊκό Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλο, που ως υπουργός Παιδείας τη δεκαετία του ’60 είχε προτείνει το μάθημα της «Αγωγής του Πολίτη» να χαρακτηρίζεται απλά ως μάθημα «Αγωγής». Τεκμηρίωνε την άποψή του αυτή, λέγοντας πως όταν αποκτά κανείς αγωγή, αυτή αφορά όλες τις εκφάνσεις ενός ανθρώπου, επομένως περιλαμβάνει και αυτή του «πολίτη». Είναι σαν να ονομάζεις τη συγκάλυψη ως «αλήθεια».