Εχουν περάσει, ήδη, τρία χρόνια από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ανεβάσει ταχύτητα στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, μέσω της υιοθέτησης της Πράσινης Συμφωνίας. Στις συνδιασκέψεις των μερών ανακοινώθηκαν δεσμεύσεις και από άλλες μεγάλες οικονομίες (όπως Κίνα, Ινδία) με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας κλιματικής πραγματικότητας, πιο ισορροπημένης και άρα πιο ουσιαστικής, στο να μειωθούν οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου και να παραμείνει εφικτός ο στόχος περιορισμού αύξησης της μέσης θερμοκρασίας στον 1,5ο C. Υπήρξαν και ανατροπές, με κορυφαία την ανθρωπιστική και ενεργειακή κρίση από την εισβολή στην Ουκρανία, που έφεραν την ΕΕ μπροστά σε καίρια προβλήματα, όπως η ενεργειακή επάρκεια και η επισφάλεια εξάρτησής της από τρίτους σε κρίσιμους τομείς. Ως αποτέλεσμα η ΕΕ αναγκάστηκε να εμβαθύνει σε αυτό που ο επιχειρηματικός κόσμος έθετε ως κρίσιμο στοίχημα από την αρχή: την ισορροπία μεταξύ περιβαλλοντικής φιλοδοξίας, ανταγωνιστικότητας και ασφάλειας εφοδιασμού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή