Λίγες Πρωτομαγιές θυμάμαι. Αλλά κι αυτές τις λίγες τις έχω φυλαγμένες στο μυαλό μου σαν να ήταν μία. Είναι πάντα στο νησί. Ταβέρνες στην άκρη της θάλασσας με βραχνά μεγάφωνα και χαλί το χαμομήλι. Οι μεγάλοι στα τραπέζια κι εμείς ξαδέρφια ανίψια και φίλοι απ’ το σχολείο τρέχαμε να προλάβουμε τη ζωή, και να κόψουμε το Μάη. Στο νησί «μάη» λέγαμε ένα αγκάθι άγριο μ’ ένα μοβ λουλούδι που έπρεπε με μεγάλη προσοχή να το καθαρίσεις από τις φοβερές αγκίδες που το έπνιγαν, να του κουρέψεις τα περιττά και να το αφήσεις να λάμπει σαν μαβί βελούδο στον ήλιο. Σπάνια το κατάφερνα αλλά το προσπαθούσα πάντα κι ας μάτωναν, ας έτσουζαν τα δάχτυλα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή