Ο πήχης της ακινησίας

Το εκλογικό σκηνικό είναι διαφορετικό από εκείνο του Μαΐου του 2012, πρωτίστως επειδή το 2023 είναι όλοι προετοιμασμένοι. Εντεκα χρόνια νωρίτερα, μέσα στη δίνη του πρώτου μνημονίου, κόμματα, δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές αντιλαμβάνονταν την εικόνα κατεδάφισης μιας παγιωμένης κατάστασης, αν όχι από το 1974, τουλάχιστον από το 1981. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να προγνώσει το βάθος της φθοράς. Οι κάλπες έχουν τη δική τους λογική και στις πρώτες εκλογές του 2012 έπρεπε οι διερευνητικές να περάσουν και από τους τρεις πρώτους αρχηγούς, πριν αρχίσουν να προετοιμάζονται για τις δεύτερες. Ο Αντώνης Σαμαράς περίμενε τον νεοφερμένο στη μεγάλη σκηνή Αλέξη Τσίπρα να συμφωνήσει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, όπως – μαζί με τον Βενιζέλο – περίμενε τον Φώτη Κουβέλη να στηρίξει μια τρικομματική πλειοψηφία στη Βουλή. Ο Τσίπρας είχε αποφασίσει ήδη από το πρώτο βράδυ ότι θέλει δεύτερες κάλπες για να σφραγίσει έναν νέο δικομματισμό, ενώ προσδοκούσε και μια εκλογική πρωτιά. Ο Κουβέλης πίστευε ότι θα αυξηθεί το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ και θα πάρει θέση στο τραπέζι της τρικομματικής με καλύτερους όρους. Εναν μήνα μετά, ο πρώτος ενώ είχε καταγραφεί ως ο μεγάλος κερδισμένος της κάλπης εκείνου του Μαΐου, διαχειρίσθηκε έως το 2015 την πρώτη ήττα. Ο δεύτερος είδε το ποσοστό του να μειώνεται και δεν άντεχε την ευθύνη και το ρίσκο μιας τρίτης αναμέτρησης. Το 2012 κανένας δεν ξεκινούσε εξ αρχής για δεύτερες εκλογές, αλλά το 2023 οι δεύτερες κάλπες έχουν προεξοφληθεί.