Τι μας μαγεύει στον Καβάφη;

Το ελληνορθόδοξο πλάι – πλάι με τα υπόλοιπα χριστιανικά νεκροταφεία: των Αρμενίων, των Λατίνων, των Κοπτών… Κέντρο απόκεντρο της Αλεξάνδρειας. Η πύλη του αμπαρωμένη. Μας καλοδέχονται γαβγίζοντας χαρούμενα πεντέξι ημίαιμοι – «κόπρους» τους λέγαμε παλιά – κι ένα πανέμορφο τσοπανόσκυλο, που αν σηκωνόταν στα πισινά του πόδια, ίσως να με έφτανε στο μπόι. Ξωπίσω τους ο θυρωρός του κοιμητηρίου. Εβδομηντάρης, μελαμψός, φαλακρός, με κελεμπία και σανδάλια. Μας κοιτάζει καχύποπτα. Κάτι του λέει στα αραβικά ο οδηγός του ταξί, κάτι απαντάει εκείνος, «ζητάει απόδειξη ότι είστε Ελληνες». Βγάζω το διαβατήριό μου – πού να το φανταζόμουν πως θα μου χρησίμευε ως πάσο και για την επικράτεια των νεκρών; – του το δείχνω. Μας ξεκλειδώνει.