Δέκα χρόνια απουσίας. Ηταν 2 Μαΐου του 2013, Μεγάλη Πέμπτη, όταν το ταξίδι του Λευτέρη Βογιατζή στη ζωή έκλεισε τον κύκλο του. Μαζί όμως δεν έκλεισε και το ταξίδι του στην τέχνη. Το θέατρο, ο φυσικός τόπος αυτού του ξεχωριστού θεατρανθρώπου, παρέμεινε και παραμένει ισχυρό. Στη μνήμη, συλλογική και ατομική, στα λόγια καλλιτεχνών και κοινού, στη θύμηση του ίδιου του θεάτρου. Μια παράσταση, μια σκηνοθεσία, ένα έργο, μια επιλογή, μια στιγμή, μια ερμηνεία, μια φωτογραφία. Αλλά όχι μόνον.

Το αποτύπωμα του Λευτέρη Βογιατζή είναι ήδη ορατό – ήταν άλλωστε και όσο ζούσε. Ο χρόνος είναι ο μόνος που ξέρει πώς να δώσει διάρκεια σ’ αυτό το αποτύπωμα ώστε να αποκτήσει την ιστορική αξία που του αναλογεί. Διαχωρίζοντας τα μικρά από τα μεγάλα, τα ασήμαντα από τα σημαντικά, ξεδιαλύνοντας το τοπίο, αφαιρώντας τα περιττά και τα δευτερεύοντα, με αποτέλεσμα να μείνει η ουσία και μόνο.

Ετσι γίνεται συνήθως με εκείνους που το έργο τους ξεπερνά τα όρια του καιρού τους και αποκτά διαστάσεις έξω και πέρα από τα χρονικά περιθώρια που ορίζονται από τη φυσική παρουσία και δημιουργικότητα. Ο Λευτέρης Βογιατζής ανήκει σε αυτούς που άφησαν στο θέατρο μια ισχυρή παρακαταθήκη κι έγιναν σημείο αναφοράς. Δεν ξέρω αν είναι θέμα μεθόδου ή τρόπου προσέγγισης έργων και ηθοποιών, δεν ξέρω αν είναι αυτή η άτυπη διδασκαλία που λάμβανε χώρα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, πάντως το αποτύπωμα είναι ισχυρό.

Αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και στη δική του περίπτωση, συνέχεια δεν υπάρχει. Ηταν προσωποπαγές και προσωπικό το δημιούργημα του Λευτέρη Βογιατζή. Ενσωμάτωνε την αισθητική και την ποιότητά του, το βλέμμα και τη ματιά του πάνω στα κείμενα, την οπτική του για το αποτέλεσμα. Κι αυτό το δημιούργημα έφτανε στη σκηνική ολοκλήρωση μέσα από τη συνεργασία με την ομάδα των ηθοποιών και των συντελεστών. Αλίμονο, το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Αλλά το αποτύπωμα είναι ατομική υπόθεση.