Η παγίδα είναι γνωστή ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν κληθεί ποτέ να σχεδιάσουν και να τρέξουν μια προεκλογική καμπάνια: ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να βουτήξει σε όσο το δυνατόν περισσότερες εκλογικές δεξαμενές αν θέλει να παραμείνει μεγάλο, γι’ αυτό συχνά χρειάζεται να προσεγγίσει ψηφοφόρους με αντικρουόμενα συμφέροντα. Να υποσχεθεί, δηλαδή, σε ορισμένες ομάδες του εκλογικού σώματος ένα αύριο που ενδέχεται να απωθήσει κάποιες άλλες. Σε μερικά κομματικά επιτελεία προσπαθούν να την αποφύγουν με ρητορικές ευκολίες. Ας πούμε, η οδηγία προς τους υποψήφιους είναι να μιλούν ξανά και ξανά για τη μεσαία τάξη – μια τάξη στην οποία αυτοτοποθετούνται περίπου 6 στους 10 Ελληνες. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, φαίνεται να αγνοούν το τρικ που οι υπόλοιποι ξέρουν. Οι αριστεροί απευθύνονται και στους οργισμένους νέους που επιθυμούν αλλαγή και στους νοικοκυραίους που επιζητούν τη σταθερότητα. Και στους εργαζόμενους που θέλουν αυξήσεις των μισθών τους και στους επιχειρηματίες. Και στους ορθόδοξους ριζοσπάστες αριστερούς και στους μετριοπαθείς κεντροαριστερούς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή