Επίκεντρο

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανησυχεί για το πολίτευμα. «Με βαριά καρδιά» δήλωσε ότι δεν πρέπει να απαγορευτεί στο κόμμα Κασιδιάρη η κάθοδος στις εκλογές επειδή «δεν είναι ποτέ λύση απέναντι σε κάποιον που θέλει να ακρωτηριάσει τη Δημοκρατία να την ακρωτηριάσεις εσύ εκ μέρους του». Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, βλέπει μια «κινητικότητα» που «δεν είναι φυσιολογική» στα δεξιά της Κεντροδεξιάς. Διαβάζει, κατά τα λεγόμενά του, τους αποκλεισμούς των κομμάτων Εμφιετζόγλου και Λατινοπούλου σαν απόπειρα του πολιτικού του αντιπάλου να μονοπωλήσει «μία στρατηγική που ξεκίνησε με τη φωτογράφιση στον φράχτη του Εβρου». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάλι, διακρίνει πως κι οι δύο αυτοί αριστεροί προσπαθούν να ψαρέψουν στην εκλογική δεξαμενή του καταδικασμένου για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Με άλλα λόγια: η αντισυστημική ψήφος έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας προεκλογικής περιόδου, στην οποία – προτού ξεκινήσει επίσημα – πολλοί ευελπιστούσαν ή υπολόγιζαν ότι θα κυριαρχήσει ο θυμός. Είναι, άραγε, σωστή μια τέτοια εκτίμηση; Θα εξαρτηθεί, δηλαδή, το αποτέλεσμα της κάλπης από τις βουλές των ψηφοφόρων που ψηφίζουν ενάντια στο «σύστημα»;