Η Ευρώπη που δεν ακούει

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι και τι κάνει η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Μέχρι που την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στην αίθουσα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, παρακολουθώντας τις διαδικασίες ανάδειξης του προεδρείου της. Στην αίθουσα ήταν 329 μέλη από όλες της χώρες της Ενωσης, εκπροσωπώντας τους κοινωνικούς εταίρους. Εργοδότες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, συνδικαλιστές, καταναλωτές. οργανώσεις γυναικών και νέων, ΜΚΟ. Ενα ενδιαφέρον, ζωντανό πλήθος που αντιστοιχεί σε κάθε κύτταρο της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Που λέτε αυτή η Επιτροπή υπάρχει από το 1957, πριν καν συσταθεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και έργο της είναι να γνωμοδοτεί πάνω σε κομβικές πολιτικές της Ενωσης καθώς και να προτείνει επιμέρους δράσεις σε τομείς που αφορούν την πραγματική ζωή, πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και πιέσεις των λόμπι. Θα πρόσθετα δε, ότι αυτή η Επιτροπή μεταφέρει τις πιο καθαρές, αυθεντικές και ανόθευτες φωνές στης κοινωνίας των πολιτών. Ωστόσο η απήχησή της συμπιέζεται από τη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση συμφερόντων στις Βρυξέλλες. Από τη μία είναι η Κομισιόν που κάνει παιχνίδι ισορροπιών με τις κυβερνήσεις. Και από την άλλη, το Κοινοβούλιο που δεσμεύεται από κομματικά συμφέροντα και συνομιλεί με τα λόμπι. Είναι δύο κρίσιμα φίλτρα που ουσιαστικά δεν επιτρέπουν στην ευρωπαϊκή κοινωνία να εκφραστεί με αμεσότητα. Η Επιτροπή μπορεί να γνωμοδοτεί, να συντάσσει εκθέσεις, να υποδεικνύει κατευθύνσεις, αλλά κανένας, στην Κομισιόν και στο Κοινοβούλιο, δεν είναι υποχρεωμένος να εργαστεί πάνω σε αυτά. Και ύστερα έρχονται οι ευρωεκλογές και απορούμε γιατί οι πολίτες αισθάνονται αποκομμένοι από την Ενωση και τους μηχανισμούς της.