Ο τρόπος με τον οποίο φανταζόμαστε την ανθρώπινη ιστορία και προϊστορία σε μεγάλο βαθμό ακόμη στοιχειώνεται από μια ορισμένη αντίληψη της προόδου. Διαμορφωμένη περίπου στην εποχή του Διαφωτισμού και ενεργή σε μια σειρά από διαφορετικούς στοχαστές, αρκετών μαρξιστών συμπεριλαμβανομένων, αυτή η αντίληψη δεν αρνείται μια αρχική συνθήκη ισότητας και ελευθερίας των ανθρώπων που όμως έμελλε να λάβει τέλος όταν παγιώθηκαν οι σχέσεις ιδιοκτησίας και έγινε η μετάβαση σε πιο οργανωμένες και σύνθετες παραγωγικές και κοινωνικές μορφές. Με έναν τρόπο το τίμημα της προόδου, της αυξημένης ευημερίας, των σύγχρονων τεχνολογικών επιτευγμάτων ήταν ακριβώς η απώλεια της πρωταρχικής ελευθερίας και ισότητας. Αυτό είναι ένα αφήγημα που βρίσκεται στην αφετηρία της αντίληψης που είχαν οι κλασικοί του φιλελευθερισμού για να νομιμοποιήσουν την ανισότητα του καπιταλισμού, αλλά και μια ορισμένη εκδοχή μαρξισμού που επέμεινε ότι χρειαζόταν η υπέρβαση του «πρωτόγονου κομμουνισμού» και η διάσχιση μιας υποχρεωτικής ακολουθίας «ιστορικών σταδίων» πριν την εκ νέου ιστορική δυνατότητα μιας κοινωνίας «χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς καταπίεση».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή