Τόση δειλία πια;

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα απλό πράγμα, επειδή πολλοί σχολιαστές και μάλιστα καλοπροαίρετοι, νομίζω ότι δεν το έχουν αντιληφθεί στην πλήρη διάστασή του. Οταν ένας άνθρωπος δέχεται μια βίαιη επίθεση κατά της αξιοπρέπειάς του, μπροστά στα ανήλικα παιδιά του που παρακολουθούν, τότε τα θύματα της συγκεκριμένης επίθεσης είναι περισσότερο τα παιδιά, παρά ο ίδιος ο πατέρας. Είτε πρόκειται για έναν Εβραίο στη Λιθουανία, που τον βλέπουμε σε μια θολή φωτογραφία του 1941 και του οποίου το όνομα ποτέ δεν θα μάθουμε, είτε για τον Θάνο Πλεύρη, που τρώει με την οικογένειά του στα Πετράλωνα και κάποιος τον γιαουρτώνει, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Διότι ο μεν Πλεύρης μπορεί να εκλογικεύσει την άδικη βία εις βάρος του και να πάει παρακάτω στη ζωή του. Ομως για τα δύο παιδιά του, 13 και 8 ετών, το τραύμα νομίζω ότι είναι σοβαρότερο. Κακώς μιλάμε, λοιπόν, για επίθεση κατά του Πλεύρη. Αν θέλουμε να ακριβολογούμε, η επίθεση έγινε πρωτίστως κατά των παιδιών του. Ο ίδιος ήταν το μέσον της επίθεσης.