Ο… γιος του Ανδρέα

Στην αρχή το είχαμε πάρει κάπως στην πλάκα. Σκεφτόμασταν ότι δεν μπορεί να υποδύεσαι στα σοβαρά κάποιον που δεν είσαι και που δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις. Μετά που οι μιμήσεις, οι κινήσεις, το όλο στήσιμο, εντάθηκαν, είπαμε ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του, μιμείται, αντί να προσπαθήσει να βελτιωθεί, να γίνει καλύτερος ως προς αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Και να που φτάσαμε δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, και βλέπουμε έναν τύπο, να προσπαθεί να γίνει στα μπαλκόνια και στις πλατείες, Ανδρέας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να κλέβει ξεδιάντροπα και τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ – εκτός από το να υποδύεται τον ίδιο. Ως και τη φωνή του έχει πια «αποκτήσει» – σκέψου πόσες πρόβες έχει κάνει, και με πόσους δασκάλους το έχει δουλέψει το πράγμα. Κινήσεις, τοποθετήσεις, στόμφος, ύφος, τόνος, στάση του σώματος, όλα να θυμίζουν Ανδρέα, λες και ο Αλλος, ως Ελ Σιντ, σηκώθηκε από τον τάφο, τον έστησαν πάνω στ’ άλογο και εκστρατεύει κατά του προαιώνιου εχθρού του.