Παίρνω μια ένοχη ευχαρίστηση – όπως θα έλεγαν κι οι Γάλλοι – κάθε φορά που πλησιάζουν οι μέρες για τις εκλογές. Με τρελαίνουν, με εκστασιάζουν, με τραβούν σαν τον μαγνήτη, αυτοί που «δεν ξέρουν ακόμη» τι θα ψηφίσουν. Πω πω δράμα… Το παιδεύουν, το γυροφέρνουν, το αναμετράνε. Με τι, αλήθεια; Μυστήριο. Το ψάχνω. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που εμποδίζει έναν ενημερωμένο άνθρωπο να ρίξει χωρίς περίσσιους βασανισμούς, την ψήφο του σαν σύγχρονος πολίτης, παρά μετατρέπει την όλη φάση σε προσωπικό – ταυτοτικό μαρτύριο, από εκείνα που δεν λύνονται ποτέ, και πολύ καλώς δεν λύνονται. Η ζωή (μας) είναι πολύ μικρή για να την αφιερώσουμε εξ ολοκλήρου ψειρίζοντας την μεγαλειότητά μας. Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω στον εαυτό μου ότι δεν είσαι ούτε αυτό που ψηφίζεις, ούτε αυτό που επαγγέλλεσαι, ούτε αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Ιδίως αυτό το τελευταίο, το οποίο  εμποδίζει να δούμε πως ορισμένα πράγματα (μια κυβέρνηση π.χ.) είναι στην πραγματικότητα μια κανονιστική υπόθεση, για να ρυθμιστούν δημόσια πράγματα κι όχι για να σου λυθούν εσένα τα παραπονάκια που παράγει διαρκώς ο εαυτός σου – μεγάλη η χάρη του. (Μικρό διάλειμμα, να πουδράρω  τη μύτη μου)

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή