Μέγα πλήθος, χωρίς πάθος

Στη χώρα που λατρεύει όσο τίποτα τις συγκεντρώσεις, συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο. 12 μόλις μέρες πριν από τις εκλογές, και δεν έχει γίνει ούτε μία μεγάλη συγκέντρωση, ούτε μία μεγάλη ομιλία. Οι αρχηγοί των κομμάτων οργώνουν κάθε πόλη της Ελλάδας, περνούν από τις πλατείες και ενώ σφίγγουν χέρια, κάνουν ολιγόλεπτες στάσεις για δηλώσεις με ένα μικρόφωνο στο χέρι, έχοντας γύρω τους ολιγομελή ακροατήρια, που έχουν οργανωθεί από το κομματικό γραφείο λίγες εβδομάδες πριν. Κάπου χάθηκε το μέγα πλήθος και σίγουρα δεν έχει μέγα πάθος. Αίσθηση την ίδια ώρα προκαλεί η χαμηλή τηλεθέαση των πολιτικών εκπομπών, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τις κάλπες και ενώ έχουν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τις προηγούμενες. Οι ατάκες και οι ειδήσεις που κάποτε προέκυπταν από τα τηλεοπτικά πάνελ και μονοπωλούσαν τις συζητήσεις την επομένη, πλέον έχουν μετατραπεί σε μια διεκπεραιωτική διαδικασία, προβλεπόμενη απλά εκ του νόμου, που δεν παράγει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και σίγουρα όχι πολιτικό προϊόν. Ιδιες ερωτήσεις, σε προβαρισμένες απαντήσεις, κατασκευασμένες εξάρσεις, εντυπωσιακά πλην όμως ανακριβή στοιχεία από τους συμμετέχοντες και αριθμοί που δημιουργούν αίσθηση, απλά και μόνο διότι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει στο πλαίσιο του περιορισμένου τηλεοπτικού χρόνου, και μπαϊλντισμένοι τηλεθεατές που δείχνουν να προτιμούν να παρακολουθούν μπάλα και σειρές. Οι μόνοι έστω και τεχνητά παθιασμένοι με την εκλογική αναμέτρηση είναι οι διαδικτυακοί βραχίονες των κομμάτων, που ασθμαίνοντας αγωνίζονται να δημιουργήσουν πολωτικές συνθήκες με έμμισθα τρολ, τα οποία προσπαθούν να κατασκευάσουν ειδήσεις, συνήθως ψευδείς, που υπηρετούν την κομματική ατζέντα. Από κοντά κάποιοι υποψήφιοι που λειτουργούν κι εκείνοι ως τρολ, σπαταλώντας προεκλογική ενέργεια σε κατασκευασμένες μάχες και επινοημένους εχθρούς, με συνηθέστερο τον Τύπο. Η γνωστή μεθοδική προσπάθεια ηθικής απαξίωσης όσων δημοσιογράφων τούς ασκούν κριτική, με διττό στόχο τη δυνητική μελλοντική αυτολογοκρισία τους, ώστε να μη γίνουν βορά του διαδικτυακού κομματικού στρατού, και κυρίως την απονομιμοποίηση της κριτικής τους.