Οταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ως στέλεχος της πρώτης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που παραλίγο να μας βγάλει από τον χάρτη, έσκυβε υποτακτικά μπροστά σε έναν αξιωματούχο, στην πρώτη του επίσκεψη στη Ρωσία, τότε που η ελληνική Αριστερά πρόσφερε στο καθεστώς του Πούτιν τη στρατηγική σημασία της χώρας έναντι ρουβλίων, προσωπικά έλπιζα ότι αυτή η κίνηση δεν είχε γίνει ποτέ, ότι απλώς ήταν ένα παιγνίδισμα του φακού. Υπήρξα αφελής.

Θες από νοσηρή περιέργεια, θες από βίτσιο επέλεξα να χάσω χρόνο παρακολουθώντας στο YouTube μεγάλο μέρος από τη συνομιλία, την περασμένη Κυριακή, του άλλοτε υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ με τον εθνικιστή στοχαστή Αλεξάντρ Ντούγκιν (τον θυμόμαστε από την παρουσία του σε διάλεξη του Νίκου Κοτζιά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και τη φωτογράφισή τους), υπό την αιγίδα ενός ιερωμένου. Ηταν μια γεμάτη συνθήματα κατά της Δύσης συνομιλία, που μέσω της Ουκρανίας δήθεν επιδιώκει να διαλύσει τη Ρωσία.

Κράτησα μια υπέροχη σκηνή: ο Ντούγκιν εισάγει την ομιλία του μιλώντας για το Αγιον Ορος και τον πατέρα Παΐσιο κι ο γενναίος Λαφαζάνης ακούει σιωπηλός – λίγο πριν συγκατανεύσει όταν ο Ντούγκιν αρχίσει να καταφέρεται κατά της Δύσης, του φιλελευθερισμού, των φεμινιστριών και των γκέι. Ναι μεν είχαμε άγιο – αλλά κι αυτή η συζήτηση είναι μια πολύ ωραία κωμωδία για μερακλήδες.