Θα ’θελα να ’μαι βασιλιάς στα παραμύθια της γιαγιάς

Ας δούμε ένα υποθετικό σενάριο που συγχρόνως όμως είναι και απόλυτα ρεαλιστικό. Ενας αλλοδαπός φίλος βρίσκεται στη χώρα μας τη Μεγάλη Εβδομάδα. Φυσικά και θα τον πάμε στην πομπή του Επιταφίου. Θα δει λοιπόν – αυτός, ο μη έχων ιδέα για τη χριστιανορθόδοξη παράδοση – χρυσοντυμένους ιερείς να περιφέρουν, ανάμεσα σε εξαπτέρυγα, μια «ανθοστολισμένη κατασκευή» και να ακολουθούν εκατοντάδες πιστοί ψέλνοντας και κρατώντας κεριά. Αναρωτιέμαι πώς θα του φαινόταν αν δεν του είχαμε εξηγήσει περί τίνος ακριβώς επρόκειτο, αν δεν τον είχαμε «μυήσει» στα ήθη, τα έθιμα και τα τελετουργικά των παραδόσεών μας. Μπορεί και να του άρεσε αλλά μπορεί και να σκιαζόταν κάπως. Ειδικά μάλιστα αν ερχόταν από τη Γαλλία, τη χώρα όπου οι θρησκευτικές πορείες έχουν απαγορευθεί μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Και αν βρισκόταν στην πατρίδα μου, τη Σύρο, όπου οι Επιτάφιοι όλων των εκκλησιών της Ερμούπολης μαζεύονται στην κεντρική πλατεία, μπορεί κι ακόμη περισσότερο.