Εικόνα

Για την ακρίβεια, μπαίνουν στο μικροσκόπιο των φανατικών και μη καταναλωτών ειδήσεων. Οι εμφανίσεις τους εξετάζονται σχολαστικά, όπως του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι, όμως, έμεινε απ’ αυτές; Το βελοπουλικό ανάθεμα στην Παναγιά την Γκέισα για χάρη των ψήφων του χριστεπώνυμου πλήθους. Τα ελαφρώς χαμηλότερα του συνηθισμένου επίπεδα ακκισμού του πολιτικού που έχει τάχα plan b για το νόμισμα επειδή δεν είναι φετίχ. Ο εκνευρισμός, που ενίοτε άγγιζε τα όρια της απρόκλητης επιθετικότητας, του κεντροαριστερού προέδρου. Κι οι ατάκες του κομμουνιστή γενικού γραμματέα – είτε οι φολκλόρ για τους τσοπάνηδες, είτε οι εμπνευσμένες από τη μέινστριμ σλανγκ διάλεκτο -, οι οποίες ζωντάνευαν το ενάμισι λεπτό της απαγγελίας μιας κόκκινης μπροσούρας. Με άλλα λόγια, στο μυαλό των τηλεθεατών αποτυπώθηκε μια εικόνα τους, η οποία ίσως εξηγεί γιατί κανένας τους δεν κατορθώνει να γοητεύσει την πλειονότητα του περίπου 30% του εκλογικού σώματος που ψηφίζει για αντιπολίτευση αντί για κυβέρνηση: η εικόνα εκείνων που επιλέγουν να απευθύνονται σε όσους έχουν ήδη προσηλυτίσει, όχι κάποιων που προσπαθούν να κάνουν ανοίγματα στους υπόλοιπους.