Το ντιμπέιτ α λα ελληνικά, εξαρχής, είναι λάθος σύλληψη – και ως πολιτική διαδικασία και ως τηλεοπτικό προϊόν. Τέτοιες εκπομπές, από τις οποίες απουσιάζει η δομή που θα δημιουργούσε αφηγηματικές εντάσεις, μια που στην ουσία είναι φτιαγμένες για να μονολογούν διάφοροι οι οποίοι απλώς βρέθηκαν όλοι μαζί σε ένα στούντιο, μπροστά από κάμερες, δεν δημιουργούν ιδιαίτερες προσδοκίες. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων αδιαφορούν να μετρήσουν αμέσως μετά κέρδη και απώλειες.

Το ντιμπέιτ α λα ελληνικά είναι περισσότερο ένα κοσμικό παρά ένα θεαματικό γεγονός, μια σύναξη των μελών ενός κλειστού κλαμπ και των ακολούθων τους, με κανόνες που έχουν οριστεί με αυστηρότητα εκ των προτέρων. Η πλαστή ισότητα των συμμετεχόντων, ότι όλοι δηλαδή έχουν τον ίδιο χρόνο για να κάνουν τους δικούς τους μονολόγους με τον χρόνο που διατίθεται στον πρωθυπουργό και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει ακόμα πιο βαρετή τη διαδικασία, αφού τα μικρά κόμματα (όπως αποδείχτηκε και χθες) περιπτωσιολογούν αλλά αδυνατούν και να ανταποκριθούν στο εύρος μιας προγραμματικής εκλογικής ατζέντας – κι αν τους πεις και κάτι θα απαντήσουν ακριβώς ότι είναι μικρά.