Οι ήττες δεν είναι ορφανές

Κάθε κάλπη έχει νικητή και ηττημένο. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Ακόμη και σε οριακές καταστάσεις, κάποιος προηγείται και κάποιος έπεται. Στην πολιτική έχει πάντοτε τη σημασία του. Ακόμη και στις εκλογές του 2000, τις πλέον οριακές στα μεταπολιτευτικά χρονικά, εκείνο το 1,1% της διαφοράς είχε οδηγήσει σε μια νέα πρωθυπουργική θητεία τον Κώστα Σημίτη και τη ΝΔ σε άλλα τέσσερα χρόνια στα αντιπολιτευτικά έδρανα. Η «πύρρειος νίκη» του Σημίτη το μόνον που είχε εξασφαλίσει τότε στον Κώστα Καραμανλή ήταν μια θωράκιση απέναντι στους εσωκομματικούς αμφισβητίες – πλην του Γιώργου Καρατζαφέρη που ξεσπάθωνε επί εβδομάδες, φωνάζοντας ότι «η ήττα είναι ήττα» και τελικώς διεγράφη. Μακροπρόθεσμα, μια ήττα μπορεί να αποτελεί μια νέα αφετηρία, πρωτίστως για τους φρέσκους αρχηγούς. Εκτός από τον Καραμανλή, το έζησε και ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004. Ενίοτε, όμως, οδηγεί και σε διαλυτικές καταστάσεις, όπως και σε αλλαγή φρουράς.