Αυτά που δεν λέμε

Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι «φέτος δεν έχουμε καταλάβει εκλογές», καθώς λείπει το «πλήθος και πάθος» άλλων (μάλλον ωραιοποιημένων) εποχών. Η πολιτική δεν είναι πλέον υπερθέαμα λαϊκής κατανάλωσης, αλλά αυτό δεν είναι πρόσφατο, ούτε μόνο ελληνικό φαινόμενο. Πολύ πιο αποκαλυπτικό θεωρώ το ποσοστό της αποχής, που διπλασιάστηκε μεταξύ των πρώτων εκλογών στις οποίες ψήφισα (αυτές του 1985, με την αποχή στο 21%) και στις τελευταίες (2019, 42%), καθώς και τη μετατόπιση του πολιτικού «διαλόγου» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με προφανή επιρροή στην ποιότητά του, αλλά και στο ενδιαφέρον που προκαλεί. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που χαρακτηρίζει την εισερχόμενη στην τελική ευθεία προεκλογική περίοδο δεν είναι ότι είναι άνευρη, αλλά ότι είναι εκτός εποχής: σαν να μην πέρασε η χώρα, και ο κόσμος, απανωτές κρίσεις – οικονομική λόγω της χρεοκοπίας, κοινωνική λόγω της εξάπλωσης και επιρροής των λογής «αγανακτισμένων» και καταστροφέων, πολιτική λόγω της ανατροπής του «παλιού» κομματικού συστήματος, ευρωπαϊκή λόγω της παραλίγο εξόδου από την ευρωζώνη, μεταναστευτική σε επάλληλα κύματα και με αλλαγή νοοτροπίας, κλιματική που φαίνεται μέσα στην εξαφάνιση του «εύκρατου ελληνικού κλίματος», υγειονομική λόγω της πανδημίας. Σαν να μην κοντέψαμε να γκρεμιστούμε, σαν να γυρίσαμε σε ένα φανταστικό «πριν από το 2010» αμεριμνησίας, σπατάλης, αλληλοφαγώματος για τα δευτερεύοντα. Αυτό δείχνει η προεκλογική εκστρατεία, αυτό ανέδειξε η τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, αυτό εκφράζει η πεισματική άρνηση – υπό σύστημα απλής αναλογικής, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ωθήσει σε τέτοιου είδους διεργασίες – αν όχι συγκλίσεων, πάντως προσπάθειας συγκαθορισμού του κοινού συμφέροντος ενόψει των αναγκών της εποχής.