Το πραγματικό «διακύβευμα» της 21ης Μαΐου

Καθώς κινούμαστε πλέον στην τελική ευθεία προς την κάλπη, προσωπικά αναρωτιέμαι: Υπάρχει άραγε δίλημμα στην πραγματικότητα; Οταν εξαντλούνται οι προεκλογικές υπερβολές – ή ακόμη και τα απροκάλυπτα ψέματα -, αυτό που απομένει είναι απογυμνωμένη η αλήθεια. Τρανταχτό παράδειγμα – και λίαν πρόσφατο – από το τηλεοπτικό ντιμπέιτ ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς: Πότε, αλήθεια, επανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας τη 13η σύνταξη; Και πότε την κατάργησε η Νέα Δημοκρατία; Είμαι βέβαιος ότι κάθε συνταξιούχος αν μη τι άλλο, ανεξαρτήτως ιδεολογικής και κομματικής προτίμησης, γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που ο κ. Τσίπρας βάπτισε εντελώς ανερυθρίαστα σαν «13η σύνταξη» ήταν ένα εφάπαξ επίδομα, ένα χαρτζιλίκι, το οποίο μοίρασε η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, η Νέα Δημοκρατία, στη διάρκεια της περιόδου 2019-2023 ύστερα από την εκλογική της νίκη και με προσωπική μέριμνα του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, προχώρησε σε σημαντική αύξηση των συντάξεων. Κάτι που δεν είχε συμβεί για περισσότερα από δέκα χρόνια. Και, επιπλέον, στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας για την επόμενη τετραετία προβλέπεται περαιτέρω αύξηση των συντάξεων για όλους τους δικαιούχους, συγκεκριμένα και κοστολογημένα, κατά 3,4%. Κι αυτό είναι απλώς ένα μικρό δείγμα, αλλά όσο χαρακτηριστικό χρειάζεται για να αιτιολογήσω την άποψή μου ότι, στην ουσία, οι επικείμενες εκλογές δεν θέτουν τους ψηφοφόρους προ δισεπίλυτου διλήμματος. Διότι από τη μία έχουμε το όραμα και το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, μια κυβέρνηση και έναν Πρωθυπουργό που αναδείχθηκαν ως οι μόνες φερέγγυες δυνάμεις εκείνες και διαφύλαξαν την ασφάλεια της Ελλάδας και την κοινωνική συνοχή της υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Και από την άλλην, έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιμένει στην καταστροφική προσπάθειά του να βρίσκει ένα πρόβλημα για κάθε λύση. Μια παράταξη που ελπίζει σε μια κυβέρνηση ηττημένων, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις. Εξού και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επενδύσει το τελευταίο πολιτικό κεφάλαιό του αποκλειστικά στον κ. Τσίπρα. Ενα πρόσωπο που ταυτίστηκε με την κατάφωρη παραβίαση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων του 2014, που ηγήθηκε της πιο αποτυχημένης και αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Επομένως, εάν το διακύβευμα είναι «πρόοδος ή πισωγύρισμα;», «με την ειλικρίνεια και την εντιμότητα ή με το ψέμα και τις παραπλανητικές υποσχέσεις;», αν, ακόμη πιο συγκεκριμένα, οι έλληνες πολίτες καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ανάπτυξης και ευημερίας, με επενδύσεις, περισσότερες δουλειές και δίκαιη, ορθολογική φορολόγηση, τότε τι είδους δίλημμα ανακύπτει για κάθε Ελληνα και Ελληνίδα;