«Ανήλθαμε στην εξουσία δημοκρατικά στην Τουρκία, με τη στήριξη του λαού. Αν ο λαός μας πάρει μια διαφορετική απόφαση, θα κάνουμε ό,τι επιτάσσει η δημοκρατία»: αυτήν την καθησυχαστική δήλωση είχε κάνει το βράδυ της Παρασκευής ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν ήταν όμως αρκετή ώστε να πείσει όλους όσοι φοβούνταν ότι ίσως προσπαθούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ντόναλντ Τραμπ ή του Ζαΐρ Μπολσονάρο και να μετέλθει κάθε μέσο προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Τις χθεσινές εκλογές, βέβαια, συνόδεψαν δύο παράλληλα αφηγήματα. Το ένα ήθελε τον Ερντογάν να αποδεικνύεται «πολύ σκληρός για να πεθάνει» και να διεκδικεί με αξιώσεις τη νίκη στον δεύτερο γύρο. Το άλλο προέκρινε το χάος της καταμέτρησης, τις κατηγορίες περί χειραγώγησης και τον πόλεμο των ποσοστών ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, επαναφέροντας τις συγκρίσεις με τον Τραμπ και τον βραζιλιάνο μιμητή του. Και η Τουρκία δεν είναι οι ΗΠΑ, ούτε καν η Βραζιλία. Επειτα από είκοσι χρόνια στην εξουσία και μία ξεκάθαρη απολυταρχική εκτροπή, ο Ερντογάν ασκεί σχεδόν ολοκληρωτικό έλεγχο επί των κρατικών θεσμών (πέραν των μέσων ενημέρωσης…) και ούτε ο ίδιος ούτε οι κύκλοι που περιστρέφονται γύρω του έχουν την παραμικρή διάθεση να χάσουν τα προνόμιά τους, το βιοτικό τους επίπεδο ή και να βρεθούν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ