Το 2010 βρέθηκα για δουλειά στη βαθιά Τουρκία. Μέσω ενός καινούργιου τότε αυτοκινητόδρομου μεγάλης ταχύτητας, έργο Ερντογάν, ο οποίος προίκισε την Τουρκία με σημαντικές υποδομές, έκανα μια τεράστια διαδρομή παράλληλα με τις ακτές στη Μαύρη Θάλασσα, σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Γεωργία. Είχα εντυπωσιαστεί. Οχι τόσο επειδή ταχείς και ασφαλείς δρόμους έως τότε τους είχα συνδυάσει με τις ανεπτυγμένες χώρες του ευρύτερου δυτικού κόσμου, όσο με τις παράταιρες συναντήσεις, πλάι στον μεγάλο δρόμο – στις πόλεις που σταματήσαμε και στα ξενοδοχεία που κοιμηθήκαμε. Μου έκανε εντύπωση, π.χ., ότι δυσκολευόμαστε να βρούμε αλκοόλ, ούτε καν μπίρα, σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, παρά μόνο στα ξενοδοχεία. Μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότερες γυναίκες φορούσαν μαντίλα. Κι ακόμα, μου έκανε εντύπωση ότι στα καφενεία κάθονταν μόνο άντρες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή