Το στοίχημα της επόμενης μέρας

Ρωτάω επίμονα τον Στράτο Φαναρά πριν βγούμε στον αέρα, για να παρουσιάσει στο δελτίο τη δημοσκόπηση της Metron Analysis, εάν και πόσο επηρέασε τα ποσοστά των κομμάτων το debate. Ομολογώ πως δεν το περίμενα, όμως η απάντησή του ήταν ίδια με αυτή που φανέρωσαν εκ των υστέρων τα αποτελέσματα και των υπόλοιπων εταιρειών. Τόσες προετοιμασίες, τόσες αναλύσεις, τόσες κόντρες και σπατάλη πολιτικής ενέργειας τελικά χωρίς αποτύπωμα. Ισως διότι ύστερα από κάμποσα μνημόνια και πολλαπλές κρίσεις είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιούμε πως οι οικονομικές και κοινωνικές επισφάλειες διευρύνουν το ακροατήριο του λαϊκίστικου λόγου και της δημαγωγίας, αλλά στο τέλος της ημέρας αναζητείται αυτός που θα κάνει τη δουλειά. Πως η επικοινωνιακή δεξιότητα, η ρητορική δεινότητα και η άνεση μπροστά στον φακό μπορούν να δώσουν προβάδισμα σε μια τηλεοπτική διαδικασία, αλλά η διαχειριστική επάρκεια είναι αυτή που βελτιώνει ζωές. Την ίδια στιγμή, βέβαια, το non value added αποτύπωμα της τηλεμαχίας προφανώς έχει να κάνει και με τη μακρά πλέον παρουσία στην πολιτική ζωή των αρχηγών. Υστερα από επτάμισι χρόνια στην προεδρία της ΝΔ ο μεν και δεκαπέντε χρόνια στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ο δε, αλλά και τη μακρά θητεία στην πολιτική και των άλλων αρχηγών, οι πολίτες μάλλον γνωρίζουν ποιος μπορεί να κοιτάξει με μεγαλύτερη άνεση στην κάμερα, να προκαλέσει με την γκέισα Παναγία, να κάνει χαλαρές χειρονομίες ή χιούμορ με μεγαλύτερη φυσικότητα. Αλλωστε, αμφιβάλλω ότι περίμενε κανείς να μάθει σε μια διαδικασία παράλληλων μονολόγων θέσεις και πολιτικές. Συνεπώς, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που αποκαλύπτουν ότι τα ποσοστά των κομμάτων έμειναν ανεπηρέαστα καταδεικνύουν και το στοίχημα του πολιτικού συστήματος για την επόμενη μέρα. Αποτελεσματικότητα αντί για επικοινωνία, ρεαλισμός αντί για πόλεμο εντυπώσεων. Είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό που αναδείχθηκε κυρίως στην περίοδο της πανδημίας. Ο λαϊκισμός ανθεί σε περιόδους κρίσεων, αλλά στη μεγαλύτερη κρίση που είχε να διαχειριστεί ο πλανήτης οι λαϊκιστές ηγέτες αποδείχθηκαν οι πιο ανίκανοι να τη διαχειριστούν. Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Μπόρις Τζόνσον στη Μεγάλη Βρετανία, Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.