Η υποτονικότητα και ο κίνδυνος

Η υποτονικότητα και ο κίνδυνος

Τέσσερις ως την κάλπη της Κυριακής, κοιτώ και ξανακοιτώ προεκλογικές ομιλίες, διαβάζω καθημερινά κείμενα επί κειμένων, αναζητώ το καινούργιο, αυτό που θα βαρύνει στην απόφαση του κόσμου να ψηφίσει υπέρ του ενός ή του άλλου, και δεν το βλέπω. Δεν το βλέπω από πουθενά. Εχω την εντύπωση, και παρακαλώ ας με διαψεύσει κάποιος, ότι αυτές οι εκλογές, που ξεκίνησαν μέσα στον φόβο ότι θα είναι οι πιο «άγριες» των τελευταίων ετών, κυλούν με την ηρεμία και τη νωχελικότητα των νερών του καλοκαιρινού Αράχθου, του ποταμού του χωριού μου. Ηρεμα, χαλαρά, χωρίς εξάρσεις ή εκρήξεις. Σαν να χάσαμε κάτι από το ταμπεραμέντο μας, τότε που ζούσαμε για το πάθος και για την ένταση των εκλογών. Για τις αντιπαραθέσεις στα γραφεία, τα καφενεία, τις ταβέρνες, τον δρόμο. Στα πάνελ της τηλεόρασης και τις κόντρες στα ραδιόφωνα. Καλό ήταν αυτό; Μεγάλη συζήτηση. Ακόμη μεγαλύτερη το αν η σημερινή υποτονικότητα που δείχνει ο κόσμος απέναντι στις εκλογές είναι φυσιολογική αντίδραση μιας κοινωνίας που βιώνει 12-13 χρόνια τώρα μια πολυεπίπεδη κρίση και «μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ΄ τον δρόμο» (κατά τον στίχο του Σωκράτη Μάλαμα από το υπέροχο «Τσιγάρο ατέλειωτο»). Ή μήπως, για να το θέσω πιο ωμά, η «πτωχή πλην τίμια» πατρίδα μας, που κάποτε φλέρταρε με την «καθ’ ημάς Ανατολή», αποφάσισε πλέον να στραφεί οριστικά προς τη Δύση;