Μάχες εξουσίας και επιβίωσης

Θεωρητικώς, ο χρόνος που είχε στη διάθεσή της η Κουμουνδούρου ήταν άπλετος. Ο Αλέξης Τσίπρας ήδη από τη ΔΕΘ του περασμένου Σεπτεμβρίου ζητούσε εκλογές. Στη βάση αυτή, ο μηχανισμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε να είναι πανέτοιμος από νωρίς για την αναμέτρηση. Ο Μητσοτάκης έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο χρόνο, σπρώχνοντας τον εκλογικό ορίζοντα στον Απρίλιο. Και μετά ήρθε η τραγωδία στα Τέμπη που έδωσε κι άλλο χρόνο – με την κυβέρνηση περισσότερο από ποτέ στριμωγμένη. Θεωρητικώς, η αντιπολίτευση θα μπορούσε επί εβδομάδες να δείχνει μόνη της στο γήπεδο. Αλλά, αντί γι΄ αυτό, μέχρι το παρά ένα της κάλπης κινείται σαν ακέφαλο κοτόπουλο. Δεν είναι μόνο το θέμα Κατρούγκαλου που δείχνει το μυαλό θολωμένο. Σε οργανωτικό επίπεδο, μέχρι το Πάσχα τα ψηφοδέλτια ήταν ανοικτά και το πρόγραμμα βρισκόταν σε λίστα αναμονής – το κυβερνητικό πρόγραμμα που θα προέβαλαν όλα τα στελέχη καθ΄ οδόν προς την κάλπη, ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας, αφού πρώτα το είχαν διαβάσει και κατανοήσει. Προφανώς, ουδείς ασχολήθηκε, είτε γιατί δεν προλάβαινε, είτε επειδή δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία στις όποιες προγραμματικές θέσεις.