Από τη σοφία στην πληροφορία

Αύριο οι Ελληνες απανταχού της γης επιλέγουν ελεύθερα τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Εχοντας ζήσει, έστω και σε μικρή ηλικία, ανάλογες διαδικασίες μετά την Κατοχή έως περίπου το 1952, που στα ψηφοδέλτια των εκλογών βρέθηκαν και ονόματα πολιτών που είχαν μόλις γυρίσει από τις εξορίες. Μερικοί ακόμη εξόριστοι συμπολίτες είχαν συμπεριληφθεί από τα κόμματα, ώστε, αν εκλέγονταν, να υπήρχε πιθανότητα να βγουν από τις φυλακές και να ανακτήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Είχα πατέρα φιλόλογο που ήταν εξόριστος στην Ικαρία και θείο, αδελφό της μητέρας μου, καπετάνιο του ΕΛΑΣ, φυλακισμένο. Το πολιτικό «αμάρτημα» του πατέρα μου ήταν πως στην Κατοχή, και με κίνδυνο να βρεθείς στο απόσπασμα, μετείχε σε οργάνωση που εξασφάλιζε στους αντάρτες που μάχονταν τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους προδότες κυρίως τρόφιμα, τα οποία εξασφαλίζονταν με προσφορές πολιτών, γεωργών, ποιμένων, παντοπωλών, ραφτάδων, φαρμακοποιών, γιατρών. Τώρα, γιατί πολλοί απ’ αυτούς που πρόσφεραν για τους αντιστασιακούς πατριώτες βρέθηκαν, μετά την Απελευθέρωση, στις εξορίες, ας μη μας απασχολήσει σήμερα αυτό το θλιβερό, μοναδικό στην Ευρώπη, φαινόμενο. Ο πατέρας μου επανήλθε στις αίθουσες διδασκαλίας την εποχή της Κυβέρνησης του Πλαστήρα. Ο θείος μου αγρότης ήταν και αγρότης συνέχισε τον ειρηνικό του βίο.