Το διαπασών του Φλωμπέρ

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ένας άνθρωπος παρορμητικός. Κάθε άλλο. Μετράει καλά τα λόγια του κάθε φορά που αποφασίζει να μπει στον δημόσιο διάλογο. Μας το κάνει σαφές ότι αυτός είναι ο τρόπος του, η μετρική του, και σ’ όποιον αρέσει. Λίγοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα (ή το ελεύθερο αν προτιμάτε), να παρίστανται στα πράγματα με τον τρόπο που επιθυμούν να παρίστανται. Παραστατικά και αποστομωτικά. Είναι σαν προηγουμένως να έχει προβάρει φωναχτά τη σκέψη του, να δει αν στέκει, αν έχει το νόημα που θα έλξει την αισθητική, ή την αισθητική που θα έλξει το νόημα. Το ίδιο και το αυτό. Δεν ξέρω κάτι παρόμοιο στην ιστορία του πνεύματος εκτός ίσως από τη μανία-τελειομανία του Γκυστάβ Φλωμπέρ να προβάρει κι εκείνος φωναχτά πριν επιτρέψει στη φράση του να γίνει γραπτή φράση. Την απήγγειλε έξω φωνή, την άκουγε, δοκίμαζε την τονικότητά της με το διαπασών πριν της δώσει το δικαίωμα να βρει τη θέση της στο χαρτί. Πολύ θα ήθελα να είμαι γειτόνισσά του και να έστηνα αφτί τις ώρες που έγραφε.