Είδα πρόσφατα στο Λονδίνο το θεατρικό έργο του Τζέιμς Γκράχαμ «Καλύτεροι των εχθρών» (Best of Enemies). Πρόκειται για ένα συναρπαστικό πολιτικό έργο, μια δραματικοποιημένη εκδοχή των περίφημων διαλόγων που είχαν στην τηλεόραση το 1968 στην τότε ταραγμένη Αμερική ο αριστερός συγγραφέας, διανοούμενος, πολιτικός Γκορ Βιντάλ (Gore Vidal) και ο ακραίος συντηρητικός ιδρυτής της επιθεώρησης «National Review» Γουίλιαμ Μπάκλεϊ (William F. Buckley Jr). Σε κάποιον από τους διαξιφισμούς ο Βιντάλ λέγει περίπου (σε δική μου απόδοση): «Οι εκλογές είναι θέατρο, δράμα, παράσταση, τις κερδίζει αυτός που παίζει καλύτερα τον ρόλο του, που επικοινωνεί καλύτερα με την πλατεία, τους θεατές, το ακροατήριο, αυτός που τους προσφέρει συγκίνηση και τους εμφυσεί το παράλογο της ελπίδας (absurdity of hope). Εάν δεν προσφέρεις συγκίνηση και ελπίδα, δεν κερδίζεις εκλογές. Οταν πέφτει η αυλαία, την επομένη των εκλογών, αυτό που μένει είναι η ελπίδα. Ο θυμωμένος και απελπισμένος με βιτριόλι του όλα μαύρα κι άραχνα (doom and gloom) δεν κερδίζει». Βέβαια ο Γκορ Βιντάλ δεν είναι ο μόνος που είδε τις εκλογές και γενικότερα την ανθρώπινη και πολιτική πράξη ως θέατρο. Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στον περίφημο μονόλογό του στο «Οπως αγαπάτε» (As You Like It) κραυγάζει, ως γνωστόν: «Ολος ο κόσμος είναι μια σκηνή, κι οι άνθρωποι, κι οι άντρες κι οι γυναίκες, όλοι παίζουν: βγαίνουν και μπαίνουν. Κι ο άνθρωπος στον βίο του όλον παίζει μέρη πολλά, κι οι πράξεις είν’ εφτά, οι εφτά ηλικίες…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή