Οι ρεαλιστές ανάμεσά τους διατυπώνουν διαφορετικά το επιχείρημα: ο Τσίπρας είναι ο μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ. Στην κομματική επετηρίδα διατείνονται ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί οι πολιτικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να γοητεύσουν ακροατήρια τα οποία δεν ανήκουν στον στενό πυρήνα της συριζαϊκής βάσης – ή αν έχουν εμφανιστεί δυνητικοί αντικαταστάτες του νυν προέδρου, χρειάζονται δουλειά προτού χριστούν δελφίνοι. Αυτή η ταύτιση αρχηγού και κόμματος, βέβαια, μαρτυρά μια βαθύτερη αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την αδυναμία της να επεξεργαστεί, να ακολουθήσει και να λανσάρει ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο. Ο ιδιόμορφος τοτεμισμός του ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος διαλαλεί ότι δεν είναι αρχηγοκεντρικός επειδή είναι αριστερός αλλά ταυτόχρονα βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην επιρροή τού επικεφαλής του – δεν του επέτρεψε να αναστοχαστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα πολιτικά λάθη που τον οδήγησαν στα αντιπολιτευτικά έδρανα. Το κόμμα, όπως επαναπαύεται στην τσιπρική σαγήνη, εφησύχασε πιστεύοντας ότι το «αντι-» που το έφερε στη μία απ΄ τις δύο θέσεις του δικομματισμού αρκεί για την επιστροφή του στην εξουσία. Ετσι, χρησιμοποίησε τσιτάτα τριακονταετίας και μεθόδους εντεκαετίας, αγνοώντας τις μεταβολές του κοινωνικού κλίματος.  Παρέβλεψε, δηλαδή, πως η επιτυχία δεν είναι ποτέ οριστική.