Ο λογαριασμός στον κ. Τσίπρα

Η νίκη του κ. Μητσοτάκη είχε προβλεφθεί σχεδόν από τους πάντες, όχι όμως και η έκτασή της. Το μείζον όμως των εκλογών ήταν η έκταση της ήττας του κ. Τσίπρα. Κανείς δεν την είχε φανταστεί. Ούτε ο ίδιος ούτε οι «σοφοί» που είχε γύρω του. Κανείς εκ των τελευταίων δεν τόλμησε να του πει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διάβασε τις αλλαγές που είχαν γίνει στην ελληνική κοινωνία. Ετσι συνέχισαν να αντιπαρατίθενται στη ΝΔ σαν να είμαστε ακόμα στα Μνημόνια. Δεν διάβασαν πως τα τελευταία χρόνια μεγάλα τμήματα της κοινωνίας δεν ήθελαν τίποτα που να απειλεί, έστω και κατ’ ελάχιστον, απ’ αυτά που τους έμειναν μετά τα Μνημόνια. Ετσι και αλλιώς οι εκλογές στον σύγχρονο αποϊδεολογικοποιημένο κόσμο γίνονται για την εκλογή κυβέρνησης και όχι για ιδέες. Ο ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση πρότεινε κάτι που ήταν εμφανές πως δεν το ήθελε κανένας άλλος, εκτός απ’ αυτόν. Με δεδομένο και το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αυτή η προοπτική ήταν χαμένη από χέρι. Το «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» το «τερμάτισε». Ενώ ταυτοχρόνως συνέχιζε τον τοξικό λόγο του περί χειρότερης κυβέρνησης όλων των εποχών, πράγμα που ήταν προφανές εκτός κάθε πραγματικότητας για μια κυβέρνηση που έδωσε τόσα επιδόματα όσα ούτε η πιο αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να φανταστεί. Ας μη μιλάμε για την εξωφρενική πρόσκληση στα «τέρατα» του ναζισμού να τον ψηφίσουν. Τώρα πάλι σπεύδει να ερμηνεύσει την ήττα του αποδίδοντας την ευθύνη της στους αντιπάλους του. Δυστυχώς και αυτός και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ποσοστό του οποίου αν και ενθουσίασε τη Χαριλάου, είναι σημαντικό όχι αυτό καθαυτό, αλλά λόγω της καθίζησης του βασικού αντιπάλου, δεν κατανόησαν πως λόγω των πολιτικών ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική κοινωνία ήθελε μόνο κυβέρνηση, σταθερότητα και ασφάλεια.