Δεν είναι πρωτοφανές. Για το πολυσήμαντο αποτέλεσμα που κατεδάφισε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εχθροπαθή λαϊκισμό που ξεκίνησε ως αντιμνημόνιο, άκουσα σε πολλές εκδοχές να επιρρίπτονται ευθύνες στον λαό. Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι φοβάται τι θα πάθει ο κόσμος τώρα που ψήφισε Μητσοτάκη. Κάποιοι οπαδοί του θεωρούν ότι ο λαός ψήφισε Ορμπαν, άλλοι ότι ψήφισε Ερντογάν. Υπάρχουν και πιο στυλάτες διατυπώσεις της ίδιας ανάγνωσης. Διαλέγω από το Διαδίκτυο μία που μου άρεσε. Πικραμένος συριζαίος καταφεύγει στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, στα λόγια του Κάδμου: «Οταν θα καταλάβετε / αυτό που έχετε κάνει / φρικτός θα σας πονέσει πόνος. Μα αν ώς το τέλος / μείνετε παντοτινά ώς τώρα / χωρίς καμιά ευτυχία, πως δυστυχία δεν νιώθετε θα λέτε».

Ομολογώ ότι είναι στυλάτο να κατανοείς την ήττα σου με Ευριπίδη – ή μάλλον, όπως το έλεγε ο επάρατος για τον ΣΥΡΙΖΑ Σαββόπουλος, με κουρέλια «από τα κρεμαστάρια τα σφαχτάρια τα ρούχα» του. Αλλά για να εμπεδώσει ακριβώς τι του συνέβη, ως ένεση αυτογνωσίας χρήσιμη τα επόμενα πολύ σκληρά χρόνια της μοναξιάς που θα έλθουν, στον «έλα με φόρα» πρόεδρο Τσίπρα, κατά παραίνεση λόγιου αναγνώστη μου, συνιστάται η ανάγνωση ενός τετράστιχου του ποιητή Κώστα Ουράνη: «Τώρα γυρίζω και κοιτάζω, / και τη ζωή αναμετρώ: / πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, / πόσο το πήδημα μικρό!».