Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία την ερχόμενη Κυριακή είναι ιδιαίτερα κρίσιμος. Οχι μόνο για τις ισορροπίες στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας, όχι μόνο για το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και για τους ευρύτερους συσχετισμούς που διαμορφώνονται σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Παρότι θεωρείται πως οι τουρκικές σχέσεις στην εξωτερική πολιτική είναι πάγιες και δεν αλλάζουν, όποιος κι αν κερδίσει την ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, οι όροι και το διακύβευμα με τα οποία προσέρχονται στην κάλπη ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου έχουν κι αυτά τη δική τους σημασία. Η τύχη και η ιστορική συγκυρία τα έφεραν έτσι που οι ελληνικές εκλογές συνέπεσαν χρονικά με τις αντίστοιχες στην Τουρκία. Η προσοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι εύλογα προσανατολισμένη στο απρόσμενο αποτέλεσμα της δικής μας πλευράς του Αιγαίου. Οι εκλογές στην άλλη πλευρά, ωστόσο, δεν αποτελούν ένα αδιάφορο διαδικαστικό ζήτημα, ακόμα κι αν στο πρόσωπο του Ερντογάν διαφαίνεται ένα ξεκάθαρο φαβορί.

Οι εξελίξεις στην Τουρκία αποτελούν σημείο καμπής για το γεωπολιτικό τοπίο και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Ο εθνικισμός δε που αποπνέουν οι εμφανίσεις των δύο μονομάχων τις τελευταίες μέρες του προεκλογικού τους αγώνα επιβεβαιώνει πως τα υφιστάμενα μέτωπα θα παραμείνουν ανοιχτά και μετά το κλείσιμο των καλπών, με την καταμέτρηση του αποτελέσματος.