Ο πολιτικός με τα χίλια πρόσωπα

Ξεκίνησε αριστερός και κατέληξε να διεκδικεί τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Ενδιάμεση στάση η κυβερνητική συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο. Ξεκίνησε αντισυστημικός και κατέληξε στην κορυφή του πολιτικού συστήματος, παραπονούμενος μάλιστα επειδή δεν ήλεγχε το 100% του συστήματος. Ξεκίνησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από την ομάδα της Αριστεράς και αργότερα θέλησε να ενταχθεί στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών. Ο λόγος προφανώς για τον Αλέξη Τσίπρα, έναν πολιτικό με υπερβολική ευχέρεια επαναπροσδιορισμού στο πεδίο της πολιτικής. Δεν αναφέρομαι, ωστόσο, σε μια συνειδητοποιημένη και, ως εκ τούτου, θεμιτή πολιτική μεταστροφή στο πέρασμα του χρόνου. Αναφέρομαι στην καιροσκοπική και ενίοτε ταυτόχρονη υιοθέτηση της ταυτότητας του κομμουνιστή, του αναρχικού, του σοσιαλιστή, του κεντρώου, του αντιμνημονιακού, του πατριώτη, του διεθνιστή, του μνημονιακού, του φιλορώσου και του φιλοαμερικανού, για να αναφέρω μόλις μερικές από τις ιδιότητές του. Η υπερβολική, σχεδόν χαμαιλεοντική, μεταβολή προκάλεσε σύγχυση στους πολίτες για τον απλούστατο λόγο ότι οι ίδιοι δεν μεταλλάσσονταν τόσο γρήγορα. Τη στιγμή που ενδεχομένως κάποιο αφήγημά του έβρισκε κοινωνικά ερείσματα, εκείνος το άλλαζε. Επίσης, μερικές φορές η μεταβολή αυτή ήταν και συγχρονική, συνέβαινε δηλαδή μέσα σε μια σύντομη περίοδο. Εξαίρεση βεβαίως στις πολιτικές του αποτυχίες ήταν η ταυτότητα του «αντιμνημονιακού», που τον βοήθησε να αναρριχηθεί στην εξουσία και εκ των πραγμάτων έπαυσε να εμπνέει όταν υπέγραψε ο ίδιος μνημόνιο.