Αυτοκριτική

Φυσικά, άπαντες επικαλούνται τα «αυτογκόλ» των τελευταίων ημερών της προεκλογικής καμπάνιας. Κάθε πλευρά – απ’ τις πολλές του ΣΥΡΙΖΑ – έχει και μια δική της εξήγηση, μια αιτία που ιεραρχεί ως σημαντικότερη. Βέβαια, αν οι σύντροφοι κοιτούσαν τη μεγάλη εικόνα, θα έβλεπαν ότι σε κάποιο βαθμό συμφωνούν. Γιατί το κόμμα τους δεν συνετρίβη για έναν μόνο λόγο. Καταψηφίστηκε για όλους τους παραπάνω. Ισως, μάλιστα, αν είχαν τη διάθεση να σκάψουν λίγο πιο βαθιά όσο αυτοψυχαναλύονται στο συλλογικό τους ντιβάνι, να αντιλαμβάνονταν ότι όλα τα λάθη που έκαναν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου – και κόστισαν εξ ορισμού περισσότερο – δεν σταμάτησαν ποτέ να τα κάνουν τη δεύτερη φορά στα αντιπολιτευτικά έδρανα. Από το 2019 κι έπειτα δεν έπαψαν να αμφιβάλλουν για τα δημοσκοπικά στοιχεία. Ούτε να παρασύρονται από την ηχώ της τοξικότητας που αντιλαλούσε μέσα στις σοσιαλμιντιακές τους κάμαρες. Η κομματική τους γραμμή ήταν σπάνια τόσο καθαρή ώστε να πετυχαίνει τους στόχους της. Οι εκφραστές της τη διάνθιζαν συχνότερα απ’ όσο η εκλογική βάση μπορούσε να αντέξει με τα προσωπικά τους πιστεύω. Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, λοιπόν, βρίσκεται στην αυτοκριτική που δεν έγινε μια ολόκληρη τετραετία.