Αν διαβάσετε με προσοχή τα ονόματα (και τα βιογραφικά) των μελών της υπηρεσιακής κυβέρνησης, μπορεί να σας μπουν και ιδέες. Ξέρετε, από αυτές που λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Και αν από υπηρεσιακούς τους κάναμε μόνιμους; Ναι, εντάξει, είναι ένας αφελής αστεϊσμός στη σφαίρα της φαντασίας, συμφωνούμε. Ομως, μια και το έφερε η κουβέντα, δεν θα θέλατε να δείτε τι ιδέες θα είχε ο Γιώργος Κουμεντάκης, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για τον χώρο του πολιτισμού; Θα ήταν άσχημα αν η Αναστασία Κοτανίδου έκανε και κάτι παραπάνω στον τομέα της Δημόσιας Υγείας; Αν άφηνε, έστω, στον επόμενο υπουργό ένα σημείωμα με μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις; Υπάρχουν, αλήθεια, εμπειρότεροι του πρέσβη Κασκαρέλη για να χαράξουν γραμμή εθνικής διπλωματίας; Ο άνθρωπος υπηρέτησε ευδοκίμως σε Αγκυρα και Ουάσιγκτον. Αλλά με τις υπηρεσιακές κυβερνήσεις συμβαίνει το οξύμωρο: πιάνουν δουλειά οι καλύτεροι που μπορείς να βρεις, αλλά θα θεωρούνται πετυχημένοι έτσι και δεν μάθεις ποτέ το όνομά τους.