Πολιτική μετάπλαση ή δυσπλασία;

Η «Αλλαγή» έχει γίνει φοβογόνο και όχι πλέον επιθυμητό στοιχείο. Το αντίθετο μάλιστα, καμιά αλλαγή δεν είναι θελκτική (αφού οι περισσότερες εδώ και 14 χρόνια ήταν επιζήμιες για τα λαϊκά στρώματα και τους μεσοαστούς). Αυτό ίσως είναι ένα πολιτιστικό συμπύκνωμα που πρέπει να κρατήσουμε. Θα χρειαστεί όχι μόνο για την ερμηνεία της τρέχουσας συνθήκης, όσο για πρόβλεψη των επερχόμενων. Για παράδειγμα: θα υπάρξει ένας επόμενος κύκλος κοινωνικής διαμαρτυρίας (γιατί π.χ. θα κοπεί η επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος και όλοι θα κάνουν αλαφιασμένη διακοπή ηλεκτροδότησης των ανενεργών ακινήτων). Η διαμαρτυρία όμως από μόνη της όπως εξάλλου και η οικονομική διεκδίκηση δεν εξασφαλίζουν αριστεροσύνη (και ένας δεξιός τα ίδια διεκδικεί). Αν έχουμε μια πολιτική στροφή δεξιά, που θα περιλαμβάνει και το διεκδικητικό, δικαιωματικό σκέλος, τι μένει στην Αριστερά; Το να στεγαστούν όλα υπό μια δεξιά στέγη (και η παραγωγή εκμεταλλευτικού κακού και η διεκδικητική ίαση) είναι πολύ σοβαρότερο φαινόμενο από την κατάταξη και ανακατάταξη (στις επόμενες εκλογές) των ποσοστών. Δηλαδή πιθανόν η κοινωνική αντίδραση σταδιακά μετατοπίζεται και υπερκαλύπτεται και από το δεξιό φάσμα.