Είναι μια αφήγηση για την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που χωράει από τις καταγωγικές στιγμές έως το soft porno της δεκαετίας του 1970. Και από τα ασπρόμαυρα κάδρα των ελληνικών high sixties έως τη νέα αφαιρετική γλώσσα της «Αναπαράστασης» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Προέρχεται μάλιστα από έναν άνθρωπο που δεν έχει επαγγελματική σύνδεση με το αντικείμενο. Ο Βρασίδας Καραλής είναι πρόεδρος στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, συμπεριλαμβάνοντας στο πεδίο ενδιαφέροντός του τον ελληνικό κινηματογράφο – ειδικότερα εκείνον του Θ. Αγγελόπουλου και τη ρεαλιστική αφήγηση -, το έργο του Νίκου Καζαντζάκη και του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ίσως γι’ αυτό η ανάγνωση χαρακτηρίζεται από την απόσταση την ίδια στιγμή που κυρίαρχο χαρακτηρισιτκό είναι η «κατανόηση» – θα λέγαμε και συμπόνοια, για να αποφύγουμε την «ενσυναίσθηση». Ο Καραλής σέβεται όλα τα είδη ως πολιτισμικά προϊόντα, αποδίδει προθέσεις στα «ελαφριά», εντοπίζει τις αστοχίες των «υψηλών», συμμετέχει σε έναν διαχρονικό διάλογο. Να τι γράφει, για παράδειγμα, σχετικά με τις «Τρωάδες» του Μιχάλη Κακογιάννη: «Παρά τις καλές προθέσεις του, ήταν μια απ’ τις πιο αδύναμες ταινίες του: υπέροχες λήψεις, επιτυχημένο μοντάζ και υποβλητικά κοντινά πλάνα, αλλά συνολικά το μείγμα στυλιζαρισμένων κινήσεων και εικονογραφικού νατουραλισμού δεν υποστήριζε το τραγικό μεγαλείο και τη σοβαρότητα της ιστορίας. Οπως παρατήρησε η Pauline Kael σε μια ενδιαφέρουσα κριτική για το αυτοσχεδιαστικό ύφος της ταινίας:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή