Λικέρ από δαφνόφυλλα

Οπως για την υγρασία έχω βαρόμετρο τα γόνατά μου, έτσι και για τα θέματα εσωτερικής πολιτικής έχω βαρόμετρο τ’ αυτιά μου. Αν ιδρώνουν με το παραμικρό, αν κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις σαν της γάτας, τότε σίγουρα κάτι κακό μας περιμένει. Εδώ και δυο χρόνια, δεν άκουγα τίποτα. Ή μάλλον άκουγα τα πάντα, με πρωτοφανή για τα μέτρα μου ψυχραιμία. Κυρίως εκείνα που άλλοτε με έκαναν να θέλω να σπάσω την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Τον τελευταίο μακρύ καιρό όμως, όλα αυτά ήταν σα να άκουγα το νανουριστικό βουητό του εξαεριστήρα ή το βρουούμ της ηλεκτρικής σκούπας. Τέτοια γαϊδουριά. Δεν ισχυρίζομαι ότι είχα προβλέψει την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζομαι όμως ότι μέσα μου, ο φόβος είχε πάρει την κατηφόρα με μια κλίση σαφή και αναπότρεπτη. Οχι και τόσο ορθολογιστικό, η αλλαγή των ιστορικών περιόδων ωστόσο δεν γίνεται με σαφείς και βίαιες διαχωριστικές γραμμές. Το συναίσθημα προηγείται των γεγονότων, τα προαναγγέλλει, τα συνδαυλίζει, σχεδόν τα προκαλεί να φανερωθούν με εκλογικά ποσοστά δίκην ουρανοκατέβατης σφαλιάρας.