Αυτά που δεν συζητάμε

Υποτίθεται ότι στην προεκλογική περίοδο καθόμαστε όλοι γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, συζητάμε τα κοινά μας προβλήματα, αποτιμούμε το πρόσφατο παρελθόν και επιλέγουμε πορεία προς το μέλλον. Ομως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το ξέρουμε. Η προεκλογική περίοδος μας καλεί να τοποθετηθούμε απέναντι σε διλήμματα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα, μεταβολίζοντας συνθήματα και ψεύδη, προσχηματικά ή κακοήθη. Ο λόγος που τα πολύπλοκα ζητήματα μένουν εκτός συζήτησης είναι οι σύνθετες απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Δεν θα βγεις στο μπαλκόνι να μιλήσεις για την κλιματική αλλαγή. Θα φύγουν και οι λίγοι που ήρθαν να σε ακούσουν. Ούτε θα το θέσεις στο τηλεοπτικό πάνελ, όταν ο αντίπαλος σου έχει έρθει με διάθεση να φάτε τα μουστάκια σας. Και εντάξει, ας πούμε ότι η κλιματική αλλαγή υπεισέρχεται κάπως στην κουβέντα καθώς οι συνέπειες είναι ορατές σε όλους. Ομως έχετε ακούσει καμιά σοβαρή συζήτηση για το δημογραφικό; Είμαστε μία χώρα που χάνει τον πληθυσμό της όπως το δέντρο τα φύλλα τον χειμώνα. Σε εκατό χρόνια θα έχουμε μείνει οι μισοί. Πέρα από τα απλοϊκά για γενναιόδωρη ενίσχυση των νέων ζευγαριών, δεν ακούς κάτι πιο ουσιαστικό, ας πούμε για ένα συγκροτημένο σχέδιο ενσωμάτωσης μεταναστών. Και, αλήθεια, γίνεται ουσιαστική ανάλυση των θεμάτων της Παιδείας σε περιβάλλον τεχνητής νοημοσύνης; Εμφανίστηκε κάποιος για να προτείνει πώς θα αποκτήσουμε περισσότερους μηχανικούς και τι πρέπει να αλλάξει στις σχολικές αίθουσες; Ακόμα και για τα δημοσιονομικά, η προσέγγιση είναι εντελώς επιδερμική, έχουμε κολλήσει στα λεφτά που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και σε εκείνα που μοίρασε η Νέα Δημοκρατία. Και μιλάμε για ζητήματα που απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις και δομικές αλλαγές στην καθημερινότητα, αλλά, κυρίως, στις αντιλήψεις μας.