Η «Νέα Τουρκία»

Το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των τουρκικών προεδρικών εκλογών ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο. Το άγνωστο, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο επανεκλεγμένος πρόεδρος θα πορευθεί έναντι της Δύσης και ειδικότερα έναντι της Ελλάδας. Αν και έχει γραφεί ότι η τελευταία προεδρική του θητεία θα χαρακτηριστεί από ηπιότερη και αποδεκτή από τη Δύση συμπεριφορά, ενδέχεται η συμπεριφορά αυτή να αποτελέσει θέμα ύφους και όχι περιεχομένου. Εξάλλου, γνωστό είναι ότι ο τούρκος πρόεδρος, από τη στιγμή της σκλήρυνσης της στάσης του εντός και εκτός Τουρκίας, πάγια διαπραγματευόταν – παζάρευε και εξεβίαζε. Ετσι, στο θέμα λ.χ. της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να εμφανίζεται αρνητικά σταθερός, πιθανότατα όμως θα καμφθεί αν το ζήτημα των F-16 έχει αίσια κατάληξη. Γνωρίζοντας ότι η Δύση θα αντιδράσει με θωπευτικούς επαίνους, έχοντας τον φόβο μιας εκ νέου απομάκρυνσής της, η Αγκυρα θα συνεχίσει να πολιτεύεται για τη διατήρηση όσων θεωρεί «κεκτημένα» της. Η «Νέα Τουρκία», ισορροπώντας μεταξύ «ανεξαρτησίας» και «συμμαχικότητας» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχίας, μπορεί να ακολουθήσει μια πολιτική «φαινομένης ηπιότητας», χωρίς όμως να παραλείπει την υπενθύμιση της γεωπολιτικής και οικονομικής της αναγκαιότητας στους συμμάχους της.