Οχλαλοή

Η πολυφωνία μπορεί να μην έβλαψε ποτέ κανέναν, έβλαψε όμως όσους φαντάζονται ή υποτίθεται πως την εκφράζουν. Και για να μη φανεί πως προσπαθούμε να ξεφύγουμε ή πως διατυπώνουμε μια αόριστη κατηγορία, η παρατήρηση αφορά κυρίως πολιτικά πρόσωπα, ιδιαίτερα ή μάλιστα κατεξοχήν στις προεκλογικές περιόδους – όπως αυτή ακριβώς που διανύουμε. Προκειμένου να μην καταχωριστούν μέσα σε μια οχλαλοή και να υπάρξουν ως εξαίρεση, με έναν λόγο δυναμικό και διαφορετικό ο ένας σε σχέση με τον άλλο, το μόνο που κατορθώνουν είναι μετά την πάροδο 24 ωρών από τη στιγμή που τους άκουσε κανείς, να μη θυμάσαι πότε και ποιος ακριβώς είπε το καθετί. Ακριβώς γιατί εκφράζονται με έναν τρόπο που δεν θα τον μετέρχονταν ποτέ αν δεν ήταν για να κερδίσουν τις εντυπώσεις, ο άνθρωπος που τους ακούει, ακόμη και αν δεν μπορεί να αναλύσει το φαινόμενο, μένει με τη βεβαιότητα της αναυθεντικότητας, της ψευτιάς. Με λίγα λόγια, ότι ο πολιτικός που μιλάει στην πλατεία, στο γήπεδο ή στην τηλεόραση, είναι η συγκυρία που τον ωθεί να καταγγέλλει όσα τον κάνουν να εξανίσταται, χωρίς τίποτε βαθύτερα να τον απασχολεί, να τον συγκινεί ή να το πιστεύει.