Ονειρεύτηκα το 1987

Τριάντα έξι χρόνια πίσω. Σε μια Ελλάδα που απείχε από τη σημερινή μια αιωνιότητα. Βεβαίως χωρίς κινητά. Βεβαίως χωρίς λάπτοπ, τάμπλετ και τα σχετικά. Το να πάρεις τηλέφωνο σε ή από νησί, ειδικά στην αιχμή της τουριστικής σεζόν, ήταν μια περιπέτεια που μπορούσε να κρατήσει και μια και δύο και πέντε ώρες. Μόλις, μα μόλις, είχαν μπει στη ζωή μας τα ΑΤΜ («Στις ουρές των τραπεζών κάναμε, τουλάχιστον, και καμιά γνωριμία» λέγαμε τότε). Σε μια Αθήνα χωρίς Αττική οδό, χωρίς μετρό, χωρίς multiplex κινηματογράφους. Στις διακοπές βγάζαμε φωτογραφίες από μηχανές Κόντακ και Κάνον και περιμέναμε μέρες να εμφανιστούν τα φιλμ για να δούμε «πώς βγήκαμε». Ο Πέτρος Κωστόπουλος μόλις είχε βγάλει το «ΚΛΙΚ» (το ανατρεπτικό αλλά καθόλου περιθωριακό περιοδικό αφού, πολύ γρήγορα, έπιασε την πρωτιά στην κυκλοφορία) με τον Μαξ Χέντρουμ στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε στην ΕΡΤ το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι (ή μήπως «Ζητώ το ελληνικό τραγούδι»;) και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τραγουδούσε (κι εμείς μαζί του) τον «Υμνο των μαύρων σκυλιών». Τριάντα έξι χρόνια πίσω σε μια χώρα που κουβαλούσε ακόμη μεταπολεμικά βαρίδια. Και συγχρόνως προσπαθούσε, ήθελε να ανοίξει τον βηματισμό της στο μέλλον. «Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε μέσ’ απ’ το τούνελ» όπως τραγουδούσε τότε ο Νίκος Πορτοκάλογλου.